Def Rhymz

Jan Publiek zal misschien zijn schouders ophalen en de plaat gewoon aanschaffen maar wie de hip hop in Nederland een beetje heeft gevolgd, weet dat het succes van Def Rhymz en zijn collega rappers hen niet zo maar is komen aanwaairen. Dik 16 jaar al is Def Rhymz bezig als ambassadeur van de hip hop cultuur en rap-muziek.

De jonge Dennis Bouman startte als breakdancer, begon daarnaast te rappen, won daarmee wedstrijden, groeide uit to stand-up comedian en tot populairste presentator van R&B parties en aanverwanten. Druk baasje onze Def, altijd al geweest dus.

De eerste keer dat Def de smaak van de roem proefde was in 1993 toen hij als lid van Roots Syndicate vet scoorde met "Mockinbird Hill". Die eerste keer werd trouwens meteen een nummer 1 hit. Zulk succes smaakt naar meer, dat meer kwam pas vier jaar later, Tralalaa werd weer een nummer 1 hit, dit keer in Def’s geboorteland Suriname.

En plotseling viel alles op zijn plaats; de rapmuziek, daar was iedereen het nu wel over eens, was een blijvertje. Met name de Nederlands-talige rap had eindelijk een groter publiek bereikt, Def wist zijn jarenlange ervaring te verwerken tot een unieke act en ... er was Topnotch een klein platenlabel dat zich gedekt wist door een grote en dat met Extince en onlangs de verzamelaar Alle 13 Dope duidelijk gemaakt dat graag een thuisbasis te zijn voor hip-hoptalent.

Het eerste resultaat van de samenwerking tussen Topnotch en Def was de single Doekoe. Een week maar stond Doekoe op nummer 1, maar er was wel een Marco Borsato voor nodig om Def naar nummer 2 te duwen. En nu is er dan het album, De Goeiste heet-ie, en zo is het!

Louter hits staan er op de plaat, Doekoe natuurlijk en Ziek en ook De Bom.

Bijna alle nummers zouden zo de radio op en de hitparade in kunnen, ware het niet dat sommige teksten niet helemaal geschikt zijn voor uitzending overdag.

Ware Def Amerikaan geweest dan zou er een dikke sticker op zijn album prijken, Niet alleen neemt hij geen blad voor zijn mond ook de onderwerpen van een aantal nummers zijn niet geschikt voor al te jeugdige luisteraartjes.

Als je Def Rhymz op de buhne bezig ziet dan zie je een man met onuitputtelijke energie, een elastieken lijf, een grote brok levenslust en ..... een hyperactief libido. Een soort superman eigenlijk. De kans is ook groot dat je tijdens een optreden de beide gezichten van Def krijgt te zien; die met en die zonder haar. Die twee gezichten zijn een beetje symbolisch voor de muziek van Def Rhymz, aan de ene kant de clown en geilneef en aan de andere de kritische burger en verantwoordelijke vader.

Def Rhymz is wel gek maar niet achterlijk.

Want al staat hij vooral bekend om zijn ondeugende teksten en haantjesgedrag de Rotterdammer heeft wel wat meer in zijn mars. En op melodieën combineren met grappige ‘rode oortjes’ teksten snijden nummers als Wereldmensen, Politie Agent en Wees een vader voor je kind wel degelijk hout. Ook met een comedy sketch als Roddelen laat Def merken dat hij echt wel weet dat het niet allemaal rozengeur en manenschijn is, ook niet in Nederland.

En dan zijn er nog ijzersterke nummers als Ali Baba en Achterlijk die over alles en over niks gaan.

Wie van Def Rhymz dus louter onderbroekenlol ( Thong-humor?) verwacht, komt derhalve niet helemaal aan zijn trekken en wie denkt dat Def niks anders heeft te vertellen dan kut, lul en neuken zal eveneens zijn (of haar) meining moeten herzien.

Liefde en leed, tragiek en komedie, je vind het allemaal op De Goeiste. En dan de muziek; zonnig, opwindend, goed gespeel en prachtig geproduceerd. Maar het leukste is misschien wel die tropische flavor, dat Surinaamse tintje dat de plaat levend en bruisend maakt.

Net als bij zijn optredens laat Def zich bijstaan door een wisselende maar zonder uitzondering zwaar getalenteerde posse. Producers G-Boah en Andreas Lagaris komen uit het Postmen kamp, zangeressen Chanine en Nora D zingen net zo mooi als ze ogen en ook Lloyd, de voormalige voorman van Arnhems Gewijs doet zijn ding op een indrukwekkende manier. Als je de flair en het gemak hoort waarmee Def zijn album vult dan zou je bijna geneigd zijn te vergeten dat de nederrap nog steeds in de pioniersfase zit, want al kent iedereen de Osdorp Posse wel Extince en De Spookrijders en als je weet dat er nog steeds niet veel meer dan een klein dozijn Nederlandstalige rapalbums bestaat, dan besef je dat met de release van Def’s De Goeiste een klein beetje geschiedenis wordt geschreven.